Opmerking

Alvorens de verschillende overgangen te beschrijven die door transgenders kunnen worden gemaakt, zijn er enkele noties om te onthouden omdat ze het pad beïnvloeden van elke persoon die dit lange pad neemt, vaak vol verdriet en pijn, maar waarvan het doel een vuurwerkshow is, zozeer dat deze uiteindelijke prestatie gewenst was,  gretig gewenst en reikhalzend uitgekeken.

Sommige mensen willen "transitie" dat wil zeggen, bepaalde aspecten van hun persoonlijkheid en soms zelfs hun lichaam aanpassen om hun ware genderidentiteit beter weer te geven. Ze denken dat ze niet langer kunnen lijden aan de dysforie van de samenleving, omdat ze dicht of zelfs heel dicht bij het geslacht zullen zijn waarmee ze zich identificeren.

En als zelfs de persoon niet wil overstappen, is dit zijn strengste recht. Het is niet deze beslissing die hem ervan weerhoudt om zichzelf als transgender persoon te definiëren.

In de Trans* gemeenschap zijn sommige mensen "fundamentalisten", dat wil zeggen dat om transgender te zijn, je op een bepaald moment in je leven in transitie moet zijn of geweest. Heel vaak maken deze zelfde mensen een verschil tussen mensen die worden geopereerd en degenen die dat niet zijn, en gaan zelfs zo ver dat ze niet-hormonale mensen als "travestieten" aanwijzen zonder zich zorgen te maken over hun gevoelens. Dus, wat deze bedroefde geesten ook denken, een transgender persoon is een persoon die het diepe gevoel heeft tot een ander geslacht te behoren dan degene die hem bij de geboorte is toegewezen en het maakt niet uit, of hij hormonaal is of niet, geopereerd of niet.

Belangrijke principes

Omdat elk mens biologisch anders is, is elke transitie anders.

We moeten daarom geen vergelijkingen maken tussen de transities van twee transgenders.

Wat voor de een geldt, hoeft dat voor de ander niet te zijn en vice versa.

Een transitie is niet lineair. Het wordt gedaan volgens de gevoelens en verlangens van elke persoon die bij het onderwerp betrokken is. Tijdens een transitie kan het onmogelijk worden vanwege problemen bij de toegang tot diensten, de kosten die ermee gemoeid zijn of ervaringen van afwijzing of geweld of gewoon vanwege een gebrek aan moed om op deze weg door te gaan.

Bij een transitie is er niets verplicht. Er is geen wettekst die deze fase van uw leven regelt. Alleen de keuzes die je vrij maakt, worden bindend voor je.

U hoeft uw keuzes nooit te verantwoorden. Het is niet aan iemand om ze te bekritiseren of je er vragen over te stellen.

Psychologen en psychiaters hebben geen wettelijk recht om in te grijpen in uw transitie. Als u de behoefte voelt om een ​​van deze GGZ-specialisten te raadplegen, kunt u vrij kiezen welke van deze mensen u raadpleegt. En ook zij zal u niets opleggen tijdens uw transitie.

Uw zorgverzekering hoeft u ook niet te verplichten om die en die arts, psycholoog of psychiater te raadplegen. U blijft de enige meester in het kiezen om te raadplegen wie u maar wilt. En als ze je bedreigt niet tussen te komen in de kosten, heet dat gewoon chantage. Aarzel dus niet om onderling te wisselen.

Diensten op het gebied van transidentiteit

Een woord over de "ondersteuningscel in transidentiteit" van het CHU van Luik, de enige bestaande in Wallonië.

Blijkbaar heeft deze dienst alleen psychiaters en psychologen die geen essentiële spelers zijn in het proces van een transitie.

Allereerst omdat transidentiteit geen geestesziekte is. Bovendien is het niet zomaar een ziekte. Het heeft even geduurd voordat het Wereldgezondheidsbureau (WHO) het erkende en accepteerde, maar deze organisatie heeft het uiteindelijk in 2019 van geestesziekten verwijderd.

Dan moet alleen de betrokkene de keuze hebben om al dan niet een psychiater te raadplegen, wat hij ook is. De meeste transgenders hebben geen behoefte aan de hulp van zo'n therapeut.

Deze dienst laat duidelijk de indruk achter dat ze koste wat kost de transidentiteit in de schoot van de psychiatrie wil bewaren. Ik denk dat het voor hem een ​​manier is om het gebruik te rechtvaardigen van het enorme bedrag dat hij ontving van de voormalige federale minister van Volksgezondheid.

Van mijn kant was ik gedwongen om hem zes maanden bij te wonen. Ik heb daar mijn tijd en mijn geld verspild. Ik werd onderworpen aan onderzoeken en testen waarvan ik me vandaag de dag nog steeds afvraag waar ze voor gebruikt zouden kunnen zijn. Ik heb nooit resultaten van deze tests en onderzoeken ontvangen. Na deze zes maanden, toen ik me aanmeldde voor het consult van de endocrinoloog, had ze nog steeds geen toestemming gekregen om me op hormonale behandeling te plaatsen. Ze moest in mijn bijzijn bellen om een ​​fax met de machtiging naar haar te laten sturen. Maar dat was in een ander tijdperk (+/- 20 jaar).